عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: الظُّلْم‏ ثَلَاثَةٌ ظُلْمٌ‏ يَغْفِرُهُ اللَّهُ وَ ظُلْمٌ لَا يَغْفِرُهُ اللَّهُ وَ ظُلْمٌ لَا يَدَعُهُ‏ اللَّهُ فَأَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي لَا يَغْفِرُهُ فَالشِّرْكُ‏ وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي يَغْفِرُهُ- فَظُلْمُ الرَّجُلِ نَفْسَهُ‏ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اللَّهِ وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي لَا يَدَعُهُ فَالْمُدَايَنَةُ بَيْنَ الْعِبَاد

امام صادق(علیه السلام) : ستم سه گونه باشد ستمی که خدای عزتمند ان را ببخشد، و ستمی که خداوند آن را نبخشد،و ستمی که رسیدگی به آن را وا نننهد،

امام ستمی که آن را نبخشد شرک به خدای عزتمند است،و اما ستمی که خداوند آن را ببخشد ستم آدمی بر خویشتن درباره ی حقوقی است که میان او و خدای عزتمند است و اما ستمی که خداوند رسیدگی به آن را واننهد ستم درباره ی حقوق میان بندگان است.(1)

همیشه از شدت مهر خداوند نسبت به بندگانش زیاد شنیده بودم که خداوند تمامی گناهان را می بخشد و نباید از رحمت او نا امید بود، از طرفی از شدت سخت گیری او  نسبت به حق الناس نیز شنیده بودم که خداوند از حق الناس مادامی که صاحب حق راضی نشده است،نمی گذرد.

با خود میگفتم اگر خداوند اینقدر بندگانش را دوست دارد و نسبت به آنان مهر دارد

پس حق الناس را نیز  ببخشد مگر چه میشود.

الان متوجه شدم که سخت گیری خداوند نیز نسبت به حق میان بندگانش ، از محبت بی پایان او خبر می دهد اینکه خدا دوست ندارد حقی از من ضایع شود، اینکه او مراقب آبروی من است و جفای دیگران را نسبت به من تحمل نمی کند  اینکه اومدام هوای مرا دارد و دلش نمی خواهد با غیبت و تهمت شخصیت من لکه دار شود و اینکه او  برای  حق و حقوق من احترام قایل است   همگی، نشانی از مهر و عطوفت بی پایان اوست .

________________________________________
(1)كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج‏2 ؛ ص331، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ: چهارم، 1407 ق.

قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع‏ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَشَرَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى رَحْمَتَهُ‏ حَتَّى يَطْمَعَ‏ إِبْلِيسُ‏ فِي رَحْمَتِهِ.ِّ

زمانی که روز قیامت خداوند تبارک و تعالی رحمتش را گسترش میدهد حتی ابلیس نیز در رحمت خدا طمع میکند.

ابن بابويه، محمد بن على، الأمالي (للصدوق)، ص205، كتابچى - تهران، چاپ: ششم، 1376ش.

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود:

يا علىّ تو از شجره و نهالى آفريده‏ شده ‏اى كه من نيز از آن خلق شده ‏ام، و من اصل و ريشه آنم و تو تنه آن و حسن و حسين شاخه ‏هاى آن و دوستان ما برگهاى آنند، و هر كس بهر كجاى اين شجره بياويزد خداوند او را به بهشت خواهد برد.

________________________________________
ابن بابويه، محمد بن على - مستفيد، حميد رضا و غفارى، على اكبر، عيون أخبار الرضا عليه السلام / ترجمه غفارى و مستفيد، ج‏2 ؛ ص99، نشر صدوق - تهران، چاپ: اول، 1372 ش.

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله در مورد گفتار خداوند عزّ و جلّ: وَ قِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْؤُلُونَ‏ (آنان را باز داريد اينان بازپرسى بايد بشوند- صافات: 24) فرمود: از ولايت علىّ پرسش خواهند شد.

________________________________________
ابن بابويه، محمد بن على - مستفيد، حميد رضا و غفارى، على اكبر، عيون أخبار الرضا عليه السلام / ترجمه غفارى و مستفيد، ،ج‏2 ؛ ص95 نشر صدوق - تهران، چاپ: اول، 1372 ش.

امام صادق علیه  السلام فرمودند:

چند نفر يهودى محضر مبارك رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله مشرف شدند دو راجع به مسائلى از حضرتش سؤال كردند و در ضمن آنچه پرسيدند عرضه داشتند: اى محمّد بفرماييد: براى چه اعضاء چهارگانه (صورت، دست، پا، سر) را كه نظيف‏ترين و پاكيزه ‏ترين مواضع جسد هستند وضوء می هند؟

نبىّ اكرم صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: هنگامى كه شيطان آدم را وسوسه كرد و او را به درخت منهى نزديك كرد و آن حضرت به درخت نگريست آب رو و رونق و جلاء صورتش رفت، سپس ايستاد و به طرف درخت حركت كرد و اين اوّلين گامى بود كه در عالم وجود به طرف خطاء و لغزش برداشته شد، پس از آن با دستش از ميوه درخت تناول كرد پس زينت و پوشش از جسد و اندامش ريخت، آدم دست بر سر نهاد و گريست و زمانى كه حقّ تعالى توبه آدم را پذيرفت بر او و بر فرزندانش واجب كرد كه اين جوارح و اعضاء چهارگانه را وضوء دهند و شرحش چنين است:

چون به درخت نگريست به او امر كرد صورتش را بشويد و چون با دستها از درخت تناول نمود او را مأمور ساخت كه آنها را تا آرنج بشويد و به خاطر آن كه دست بر سر نهاد مسح سر را بر او واجب نمود و بالاخره چون با پاها به طرف لغزش و خطاء گام برداشت مسح قدمين را بر او لازم نمود.

منبع:ابن بابويه، محمد بن على - ذهنى تهرانى، محمد جواد، علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏1، ص: 885، انتشارات مؤمنين - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1380ش.