عجب دنیای عجیبی است…
گاه شعار میدهیم که فقرا را دریابید…
یک روز حدیث می خوانیم الله الله فی الایتام…
روز دیگر برای دیگران روایت نقل میکنیم و ساعت ها ازانفاق دم میزنیم…
کنفرانس میدهیم وبه به وچه چه میمکنیم…
هزاران پایان نامه و مقاله مینویسیم که بنی آدم اعضای یکدیگرند…
در گروه های اجتماعی عکس یک فقیر بیچاره را به نمایش میگذاریم و به تعدادلایک واحسنت هایمان افتخارمیکنیم…
گاه کلیپی که رسم یتیم نوازی علی (علیه السلام) را به تصویرمیکشدبرای بالا بردن آماربازدید در وبلاگمان به اشتراک میگذاریم…
لابد باخودمان فکرمیکنیم عجب گام بزرگی برای ریشه کن شدن فقر برداشته ایم…
لابد می اندیشیم رسالت خود را به نحو احسن به پایان برده ایم…
و لابد با این همه فعالیت توقع خسته نباشید هم داریم…
ظاهرقضیه این است: چه دنیای قشنگی،.. چه مدینه ی فاضله ای ،…چه انسان های باصفایی… دیگر هیچ یتیم و فقیری حتی آب هم در دلش تکان نمیخورد…
واما باطن قضیه: دریغ از عمل …دریغ از دستگیری …دریغ از یک واسطه گری کوچگ..
و حتما هم برای کمک نکردنهایمان هزاران توجیه و تفسیر میچینیم :
چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است…
اگر کمک کنیم بد عادت میشوند بگذار روی پای خودشان بایستند..
.خدای آن ها هم بزرگ است…
برایش دعا میکنیم…
اقوام و خویشان پولدارش کمکش کنند…
برود خودش را به کمیته امداد معرفی کند…
چرا دولت تدبیر ی برای آنها نیندیشیده…
و هزاران بهانه برای آرام کردن عذاب وجدانمان…
آی انسان همه چیز دان بدنیست گاهی ازخودت بپرسی:
کو نتیجه ی مقاله ات ؟
کجاست نتیجه شعارهایت؟
چه شد حدیث خوانیت؟
کجارفت احسنتهایت ؟
کلیپهایت مجازی بود؟
ارادتت به آقاعلی (علیه السلام) خیالی بود؟
سرتان را درد نیاورم
خیالتان راحت غم اطرافیانمان غم ما نیست… درد آن ها فقط مال خودشان است….
1 نظر » 