روزها فکر من اینست،همه شب ها سخنم            که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود                       به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب، کز چه سبب ساخت مرا    یا چه بوده ست مراد وی زین ساختنم

جان که از عالم علوی ست، یقین می دانم         رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک                      دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

مرغ باغ ملکوتم ، نیم از عالم جود                      چند روزی قفسی ساخته اند بهر سجود

ای خوش آنروز که پرواز کنم تا بر دوست               به هوای سر کویش، پر و بالی بزنم

ای خوش آنروز کزین منزل ویران بروم                    رخت برگیرم و تا ملک سلیمان بروم

کیست در گوش که او می شنود آوازم؟               کیست در دیده که از دیده برون می نگرد؟

یا کدامست سخن می نهد اندر دهنم؟              یا چه جان است، نگویی، که منش پیرهنم؟ 

می وصلم بچشان، تا در زندان ابد                   از سرعربده مستانه به هم در شکنم        

یک دم آرام نگیرم، نفسی دم نزنم                     تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی

من به خود نامدم اینجا، که به خود باز روم           آنکه آورد مرا، باز برد در وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم               تا که هشیارم و بیدار، یکی دم نزنم              

شمس تبریز، اگر روی به من بنمایی               والله این قالب مردار، به هم در شکنم

 مولانا