ائمه(عليهم‌السلام) به آيه تطهیرمباهات مي‏ كردند و آن را دليل حقانيت خويش مي‏ دانستند.

امام سجاد(عليه‌السلام) با اين كه در اسارت حقد و كينه امويان بود و اهالي شام به چشم خارجي (خروج كننده وآشوبگر نسبت به حكومت وقت) به او مي‏ نگريستند، حقانيت خود را با استعانت از آيه مزبور، اين‏گونه به آن مرد شامي كه براي تحقير و سرزنش آن حضرت آمده بود، اعلام كرد:
آيا آيه ﴿إنما يريد الله ليذهب عنكم الرجس﴾ را در سوره احزاب خوانده ‏اي؟ عرض كرد: مگر مراد اين آيه شما هستيد؟ فرمود: بله، مقصود آيه ما هستيم.

اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) در روز شورا (كه به انتخاب عثمان منتهي شد) با اشاره به اين آيه فرمود: شما را به خدا قسم مي‏ دهم، آيا در ميان شما كسي هست كه آيه تطهير درباره او نازل شده باشد؟ آن هنگام كه پيامبر خداصلي الله عليه و آله و سلم من و فاطمه و حسن و حسين را زير عباي خيبري گردآورد و گفت: خدايا! اين‏ها اهل بيت من هستند، پس رجس و پليدي را از ايشان دور كن و پاك و مطهرشان گردان. اعضاي شورا همگي جواب دادند: نه!

کتاب شمیم ولایت، حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی،ص323

منبعwww.portal.esra.ir