​خیلی سخته یه عالمه حرف تو دلت باشه و نتونی بزنی?

سخت تر اینه که حرفاتو بزنی اما هیچ کی درکت نکنه?
سخت تر و درد آورتر اینه که حرفتو بزنی،نه تنها درکت نکنند بلکه باتمسخر بهت هم بخندند.?
درد زمانی است که نه گوشی  بشنود و نه قلبی  درک کند?
اما بااین درد آرامم ، چون مثل تویی دارم خدایا
تویی که حرف های نگفته ی دلم را میدانی.❤
تویی که مرا میفهمی❤
تویی که حرفهایم را به باد تمسخر نمیگیری❤
تویی  که تو را دارم❤پس باوجود این درد آرامم…❤

​چقدر دلم برایت تنگ شده است.

دلم برای راه رفتن در خیابان اندرزگو  وپیاده رو منتهی به حرم  تنگ شده است.
دلم برای اشک ریختن به هنگام اذن دخول تنگ شده است.
دلم برای ورود از باب الجواد تنگ شده است.
دلم برای یک نماز صبح در صحن آزادی تنگ شده است.
دلم برای یک جرعه آب سقاخانه در تابستان گرم تنگ شده است.
دلم برای عطر حرم تنگ شده است.
دلم برای ایستاده زیارت نامه خواندن جلوی ضریح تنگ شده است.
دلم برای دو رکعت نماز در گوشه خلوت حرم تنگ شده است.
دلم برای تکیه زدن به دیوار حرم و یک چرت شیرین تنگ شده است.
دلم برای رواق دار الاجابه و مسجد گوهرشاد تنگ شده است.

حتی دلم برای تحویل دادن کفش به کفش داری تنگ شده است.
دلم برای درد پاهایم تنگ شده است.
دلم برای یک  شور شیرین برای دوباره دیدنت تنگ شده است.
دلم برای دعای کمیل شب جمعه در حرم تنگ شده است.
دلم برای مهربانیت تنگ شده است…
باور کن دلم برایت تنگ شده است…

#امام#رضا#دل#تنگ#حرم#ضریح

#تولیدی_به_قلم_خودم

#دست نوشته
کاش یه ذره از پول لباس وادکلن و کیف وکفش ماهانه مون،? رو به فقرای هم وطنمون میدادیم.

کاش به جای گرفتن پارتی های شبانه و بساط عشق وحال? ، دل یه یتیم رو شادمیکردیم.

کاش یه روزهم که شده، به جای گذاشتن شام و ناهار رنگارنگ روزانه مون تو صفحه های اجتماعی?،یه روز یه فقیر رو سیر میکردیم.

کاش به جای خرج های گزاف و بی خودی آتلیه وتالارو مراسم عقد وعروسی وتولد و پاتختی وچه و چه ?،یه دختر بی جهیزیه رو میفرستادیم خونه بخت.

کاش به جای اینکه یه سگ رو تو تخت خوابمون بخوابونیم ، یااینکه تصویرقدم زدنمون رو بایه سگ ناز مامانی به رخ بکشیم،? یه نوزاد بی سرپرست رو نوازش میکردیم والتیام بی کسی هاش میشدیم.

کاش به جای تغییر سالانه لوازم منزل ومبلمان وموبایل و پرده?، دستِ یه جوون بی خونه رو میگرفتیم وپناه تنهایی هاش میشدیم.

کاش اونقدری که به فکرست کردن رنگ ناخن وروسریمون بودیم ?یه ذره هم به فکر جورکردن خرجِ عمل دختر فقیر همسایه بودیم.

کاش اونقدری که به فکر( چی بپوشمِ عروسی دختردایی) بودیم? به فکرلباس نو نداشتن شب عید دخترکوچولوی فامیل وشرمندگی بابای مریضش بودیم.

کاش اون قدری که به فکرپهن کردن بساط عشق وشراب و زن و پاسور وقماربودیم? به فکر برپاکردن بساط ازدواج فقرای هم وطنمون بودیم.

کاش اونقدری که به فکر مخ زدن دخترای خوشکل و تور کردن پسرای خوش تیپ بودیم? ،به فکر محبت کردن و دل به دست آوردن پدر،مادر پیرمون بودیم.

کاش اونقدری که به فکر دور دور کردن های شبانه با ماشین آخرین مدل اونم بایه موسیقی بلند ِرپ? بودیم ، یه کم هم دردها وناله های فقرای محله مون به گوشمون میرسید.

کاش یه ذره هم ، به جای اینکه خوشبختی هامون ،رو به نمایش بذاریم ?،واسطه خوشبختی دیگران میشدیم.

کاش یه ذره، به فکربودیم وبی خیال نبودیم.

کاش یه ذره محبت ومعرفت❤ داشتیم.

کاش….

عجب دنیای عجیبی است…

گاه شعار میدهیم که فقرا را دریابید…

یک روز حدیث می خوانیم الله الله فی الایتام…

روز دیگر برای دیگران روایت نقل میکنیم و ساعت ها ازانفاق دم میزنیم…

کنفرانس میدهیم وبه به وچه چه میمکنیم…

هزاران پایان نامه و مقاله مینویسیم که بنی آدم اعضای یکدیگرند…

در گروه های اجتماعی عکس یک فقیر بیچاره را به نمایش میگذاریم و به تعدادلایک واحسنت هایمان افتخارمیکنیم…

گاه کلیپی که رسم یتیم نوازی علی (علیه السلام) را به تصویرمیکشدبرای بالا بردن آماربازدید در وبلاگمان به اشتراک میگذاریم…

لابد باخودمان فکرمیکنیم عجب گام بزرگی برای ریشه کن شدن فقر برداشته ایم…

لابد می اندیشیم رسالت خود را به نحو احسن به پایان برده ایم…

و لابد با این همه فعالیت توقع خسته نباشید هم داریم…

ظاهرقضیه این است: چه دنیای قشنگی،.. چه مدینه ی فاضله ای ،…چه انسان های باصفایی… دیگر هیچ یتیم و فقیری حتی آب هم در دلش تکان نمیخورد…

واما باطن قضیه: دریغ از عمل …دریغ از دستگیری …دریغ از یک واسطه گری کوچگ..

و حتما هم برای کمک نکردنهایمان هزاران توجیه و تفسیر میچینیم :

چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است…

اگر کمک کنیم بد عادت میشوند بگذار روی پای خودشان بایستند..

.خدای آن ها هم بزرگ است…

برایش دعا میکنیم…

اقوام و خویشان پولدارش کمکش کنند…

برود خودش را به کمیته امداد معرفی کند…

چرا دولت تدبیر ی برای آنها نیندیشیده…

و هزاران بهانه برای آرام کردن عذاب وجدانمان…

آی انسان همه چیز دان بدنیست گاهی ازخودت بپرسی:

کو نتیجه ی مقاله ات ؟

کجاست نتیجه شعارهایت؟

چه شد حدیث خوانیت؟

کجارفت احسنتهایت ؟

کلیپهایت مجازی بود؟

ارادتت به آقاعلی (علیه السلام) خیالی بود؟

سرتان را درد نیاورم

خیالتان راحت غم اطرافیانمان غم ما نیست… درد آن ها فقط مال خودشان است….

روايت شده رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله فرمود: مؤمن به كمال نمیرسد مگر اينكه در او يك صد و سه خصلت باشد كه اين خصال بايد در نيت و فعل و اعمال و كردار و ظاهر و باطن فرد مؤمن وجود داشته باشد.

امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: يا رسول اللَّه اين يك صد و سه را براى ما بيان فرمائيد،

فرمود: اى على از صفات مؤمن اين است

كه فكر و انديشه او همواره در جولان و تحرك باشد، و آشكارا بذكر خداوند مشغول گردد و در اعمال خود خالص باشد.
علمش زياد و حلمش بزرگ باشد، در منازعه با خوش زبانى برخورد كند و حسن بيان را از دست ندهد، با مراجعه‏ كنندگان خوش رفتارى نمايد، دلش باز باشد و از مراجعه‏ كنندگان خسته نگردد و خود را برتر از ديگران نداند و خويشتن را كوچك بشمارد.

اگر میخندد بايد از خنديدن بلند خوددارى كند و فقط تبسم نمايد، و اگر در جايى و اجتماعى شركت مى‏كند بايد قصدش ياد گرفتن باشد، غافلان را به ياد خداوند بياورد، و جاهلان را دانش بياموزد، اگر كسى او را آزار داد در صدد آزار او نباشد.  

در صورتى كه مطلبى را نمى‏فهمد و يا به او مربوط نيست در آن شركت نكند، به مصيبت ديدگان شماتت روا ندارد، از احدى غيبت نكند، از محرمات دورى گزيند، در شبهات وارد نشود، به مردم سود برساند و بخشنده باشد، آزارش به‏كسى نرسد، و از غريبان دلجوئى كند. 

از يتيمان پدرى نمايد، چهره ‏اش شادمان و روشن و بشاش باشد، حزن و اندوه خود را در دل نگهدارد از فقر و نادارى خوش حال گردد، شيرين‏تر از شهد باشد، محكم‏تر از سنگ خارا باشد، رازى را فاش نكند، و پرده ‏اى را ندرد، با آرامش حركت نمايد و آرام راه برود.

هيكلش شيرين و مظهرش خوش باشد، خداوند را زياد عبادت كند، وقارش نيكو باشد، با مردم به نرمى رفتار كند، همواره ساكت باشد، اگر كسى به او اسائه ادب كرد بردبارى از خود نشان دهد، و در برابر بدكاران شكيبائى داشته باشد، بزرگ را احترام بگذارد و به كوچك ترحم كند. 

در امانت‏ها امين مردم باشد، از خيانت‏ها دورى كند، با تقوى و پرهيزكارى مانوس باشد، و با حياء هم بستگى پيدا كند، در كارها با احتياط باشد، و از لغزش‏ها دورى گزيند، اعمال و كردارش توأم با ادب باشد، و سخنانش مردم را به شگفت وادارد.

لغزش او كم باشد، و دنبال كارهاى ديگران نگردد و دنبال زندگى خصوصى مردم نباشد، با وقار زندگى كند، صبور و شكيبا باشد، از هر چه به او رسيده راضى گردد، و خداوند را در برابر آنچه به او داده سپاسگزارى كند، كم‏تر سخن گويد، زبانى راست‏گو داشته باشد و نيكو كارى كند.

خود را از زشتيها نگهدارد، بردبار باشد، دوست مهربان و همدمى با وفا براى دوستانش به حساب آيد، عفت داشته باشد، شرافت و پاكدامنى را مراعات كند، به كسى فحش ندهد دروغ نگويد، غيبت ننمايد، بد زبان نباشد، حسادت نكند، و بخل نورزد.

همواره خوشحال و روباز و شادمان و شاداب حركت میكند، حيله‏ گرى ندارد، و از عيب ديگران خود دارى میكند و راز كسى را فاش نمیكند، هميشه در كارهاى بزرگ وارد میگردد، و در اخلاق هم در مرتبه بالا قرار دارد، مورد لطف خداوند است، و از توفيقات او برخوردار مى‏باشد.

در عين نرمى و ملايمت نيرومند است، و با يقين دنبال كارها را مى‏گيرد، به دشمنان خود ستم نمى‏كند و به دوستانش ظلم روا نمیدارد، در سختيها صبور مى‏باشد، به كسى تعدى نمیكند، هر چه دلش بخواهد انجام نمیدهد، فقر جامه و صبر روپوش او مى‏باشد.

در آمد او كم ولى افراد تحت تكفل وى زياد مى‏باشند، زياد روزه دارد و شب مدت‏ها در حال قيام بسرمیبرد، و خوابش اندك مى‏باشد، دلش پاك و دانشش پاك‏ كننده است، هنگامى كه قدرت پيدا مى‏كند در مىیگذرد، هر گاه وعده دهد وفا میكند، از روى ميل روزه میگيرد و براى خوف از خداوند نماز میگذارد.
در كارهايش هميشه دقت می‏كند و به خوبى انجام مى‏دهد ميل اينكه كسى ناظر اعمال او مى‏باشد ندارد، ديدگانش هميشه پائين، دستش بخشنده و هيچ سائلى را رد نمى‏كند، و اگر كسى هم احسان نمود بخالت او را ندارد، همواره به برادران دينى كمك مى‏نمايد، و نيكو كارى را فراموش نمى‏كند.

سنجيده سخن میگويد و زبان خود را از هر سخن نگه میدارد، در بغض خود غرق نمیگردد و در محبت خود هلاك نمى‏شود، باطل را از دوست خود قبول نمى‏كند، و حق را از دشمن خود قبول دارد، دانش فرا مى‏گيرد براى اينكه بديگران ياد دهد، براى عمل كردن ياد مى‏گيرد.

كينه در دل ندارد، و بسيار سپاسگزارى مى‏كند، روز دنبال امور زندگى مى‏رود، و شب‏ها براى گناهان خود استغفار مى‏كند، اگر با اهل دنيا ارتباط برقرار مى‏كند از همه آنها زيرك‏تر و باهوش‏تر مى‏باشد و اگر با اهل آخرت همكارى مى‏كند از همه آنها تقوايش بيشتر است.

در كسب خود گرد شبهات نمیرود و معامله ‏اى كه در آن برايش شكى حاصل شود خوددارى می‏كند، و در كارها دنبال كلاه شرعى نمیرود و براى فرار از حرام ظاهرى راه شرعى پيدا نمی‏كند، از لغزشهاى دوستان خود در میگذرد، و مراعات رفاقت قديم را می‏نمايد.

منبع:کتاب ایمان و کفر از علامه مجلسی.ترجمه عزیزاله عطاردی.1 ص145-147.چاپ اول انتشارات عطارد.تهران1378ش