عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست     مجلس تمام گشت و نـديديــم روى دوست

گــــلشن معطّــر است سراپا ز بوى يار          گشتيم هــرکجـــا، نشنيديــم بــوى دوست

هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است         خفــاش وار راه نبــرديـــم ســوى دوست

ميخوارگــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند         ما را نَــمـى نصيب نشـــد از سبـــــوى دوست

گوش مـــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود       ورنـه جهــــان نــدارد جــز گفتگوى دوست

با عـاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است          كاوش بس است اين همه، در جستجوى دوست

سـاقى ز دست يار به ما باده مى دهد           بــر گيـر مى، تــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست

غزلی زیبا از امام خمینی رحمه الله علیه